Στίχοι

Πίσω ό,τι αφήνουμε, ένα κοχύλι.

Τίποτα Δεν Πάει Χαμένο

Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή

Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου γιατί

Κοιτώ πως παίζουν τα παιδιά
ξεχύθηκαν στη γειτονιά
Μέσα στα μάτια τους η αλήθεια
αυτή που έψαχνα

Μέσα από χιλιάδες πέρασα
βουρκωμένες θάλασσες, νερά
Έξω από την πόρτα σου έφτασα
μα ξέμεινα

Έχω μια αγάπη να θυμάμαι τα βράδια
λίγο προτού κοιμηθώ
ένα καράβι να γυρίζω λιμάνια
ίσως εκεί να σε βρω

Απ’ το μπαλκόνι μου ξανά
εύχομαι να ‘βγαζα φτερά
και να πετούσα ως τα χέρια που μου γνέφουνε
Μα όσα θέλω είναι πολλά
και όσα έχω είναι αρκετά
πόσο θα αντέξουμε

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Διασκευή: Δραμαμίνη

Θα Σου Πω Που Πήγε Αυτό Το Καλοκαίρι

Θα σου πω που πήγε αυτό το καλοκαίρι.
Βρήκε το πιο μικρό τριαντάφυλλο στον κήπο
και λίγο πριν τον τελευταίο του χτύπο
σκόρπισε ρόδινη βροχή σ’ ένα παρτέρι.

Στα χέρια σου ό,τι κράτησες δικό του,
από τις χούφτες σου πετάει περιστέρι.
Τώρα ψηλά, σε κάποια θάλασσα του νότου
στο ράμφος του -ελιά- το μεταφέρει.

Τράβηξε αν θέλεις το παιδάκι που αγναντεύει,
σφίγγει τα χέρια και δεν το κουνάει ρούπι.
Ζεστό το αίμα του ακόμα, ταξιδεύει
στην κοιλιά από ένα κουνούπι.

Αγκάλιασέ με, η καρδιά σου όσο αντέχει
καθώς τελειώνει γύρω μας το καλοκαίρι.
Προτού να πας εκεί που δείχνεις με το χέρι,
έλα ας βουτήξουμε στη θάλασσα όπως βρέχει.

Ξέρω γιατί το χελιδόνι πάει στη δύση.
Κόβει απ’ τον ήλιο ένα κομμάτι και μια φτέρη,
βρίσκει ένα δέντρο στην καρδιά και θα καθίσει
για να ‘χεις πάντα στην καρδιά σου καλοκαίρι.

Θα σου πω που πάει η αγάπη όταν φεύγει.
Σκύβει ο ουρανός με το διάφανο του χέρι,
παίρνει το δάκρυ απ’ το παιδάκι που δακρύζει
και μες τη νύχτα τ’ ουρανού το κάνει αστέρι.

Αγκάλιασέ με, η καρδιά σου όσο αντέχει
καθώς τελειώνει γύρω μας το καλοκαίρι.
Προτού να φύγουμε ξανά για άλλα μέρη
έλα ας βουτήξουμε στη θάλασσα όπως βρέχει..

Είναι πιο όμορφη η θάλασσα όταν βρέχει.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Τελευταία Νύχτα Στη Γη

Δυναμώνει η αγάπη,
δυναμώνει το φως
κι είναι τόσο ωραίος
πριν νυχτώσει ο ουρανος.

Σ’ άλλη αγκαλιά κι αν θες να κρυφτείς
όποια τροχιά κι αν ακολουθείς
πάντα κάπου μέσα στην καρδιά
θα καίει μια κρυφή φωτιά.

Νύχτες σαν κι αυτή
βουτάω στη σιωπή
σα να ‘ναι η τελευταία νύχτα στη γη
κι όμως μέσα μου φυσάει ζεστός
αέρας καλοκαιρινός.

Περπατώ στην Αθήνα,
όλα ψαχνουν το φως,
ένας έρημος δρόμος
ένας άδειος εαυτός.

Σ’ άλλη αγκαλιά κι αν θες να κρυφτείς
όποια τροχιά κι αν ακολουθείς
πάντα κάπου μέσα στην καρδιά
θα καίει μια κρυφή φωτιά.

Νύχτες σαν κι αυτή
βουτάω στη σιωπη
σα να ‘ναι η τελευταία νύχτα στη γη
κι όμως μέσα μου φυσάει ζεστός
αέρας καλοκαιρινός.

Όποιος έφτιαξε τον κόσμο
μάλλον θα ‘χε πονέσει
πολύ βαθιά, πως αλλιώς
τόσα χρώματα απλώνει
πριν βραδιάσει ο ουρανός.
Η σπασμένη καρδιά του
είναι όλα αυτά τα αστέρια εμπρός..

Νύχτες σαν κι αυτή
βουτάω στη σιωπή
σα να ναι η τελευταία νύχτα στη γη,
κι όμως μέσα μου φυσάει ζεστός
αέρας καλοκαιρινός..

..κι έρχεσαι σε μένα
κι έρχομαι σε σένα,
μια τελευταία βουτιά
μες τη θάλασσα

κι έχω πάλι εσένα
κι έχεις πάλι εμένα
μια τελευταία φορά
πλάι στη θάλασσα

κι έχω πάλι εσένα
κι έχεις πάλι εμένα
σα μικρά παιδιά
πλάι στη θάλασσα.

Όποιος έφτιαξε τον κόσμο
μάλλον θα ‘χε πονέσει
πολύ βαθιά, πως αλλιώς
τόσα χρώματα απλώνει
πριν βραδιάσει ο ουρανός.
Η σπασμένη καρδιά του
είναι όλα αυτά τα αστέρια
που στέκονται εμπρός.
Από δάκρυα θα ‘ναι
ο πλατύς ωκεανός
κι άκου, αυτό το τραγούδι
είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Ούτε Ένα Σύννεφο Σήμερα

Καμιά σκιά στην καρδιά
κανένα βάρος του νου
μόνο μια θέα πλατιά
μόνο το μπλε του ουρανού
κι ούτε ένα σύννεφο.

Είναι το νόημα σαφές
είναι η αλήθεια σαν φως
κι είναι αλήθεια σαφώς
πως δε φοβάται αστραπές
ο καθαρός ουρανός.

Όλη η νύχτα του χθες
και η χαρά όλη, που λες
σκόρπισαν κι ούτε ίχνος δες
από ένα σύννεφο.

Σ’ ένα χωράφι προχώρησα
μακρυά απ’ της λύπης τη χίμαιρα
τον εαυτό μου συγχώρεσα
κι ούτε ένα σύννεφο σήμερα.

Ψηλώνει μέσα στο στήθος μου
ο ήλιος της όχθης αντίπερα
όλα αυτά που δε γίναμε
κι όσα αφήσαμε για ύστερα.

Δες τα πελώρια μάτια τους
ανθίζουν σαν ηλιοτρόπια
κοιτάνε μέσα απ’ τα χέρια τους
σα να κρατούν τηλεσκόπια.

Ήρθε ο καιρός που λες σήμερα
να σηκωθώ απ’ το σώμα μου
να χαιρετήσω τον άγνωστο
που στέκει στην πολυθρόνα μου.

Σ’ ένα χωράφι προχώρησα
μακρυά απ’ του φόβου τη χίμαιρα,
τον εαυτό μου συγχώρεσα
κι ούτε ένα σύννεφο,
ούτε ένα σύννεφο,
ούτε ένα σύννεφο σήμερα.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Τριαντάφυλλο

Αγάπη μου ρόδο της άμμου
τριαντάφυλλο
απ’ το άπειρον έναστρο έρχεσαι
κι απ’ τ’ άυλο.

Σταλιά ο δημιουργός σου δεν πόνεσε
που σ’ έστειλε βορρά εδώ πέρα.
Δεν σου αξίζει, παρά αγάπη σαν θάλασσα,
ωχριά μπροστά σου η εξαίσια εσπέρα.

Αγάπη για λίγο δικιά μου
αγάπη μου ρόδο της άμμου
τριαντάφυλλο.

Την ομορφιά σου απλόχερα μοίρασες
δώρο στους φτωχούς και τους μόνους
και στους καμμένους από αγάπη ανέστησες
παλιούς ανεξόφλητους πόνους.

Θα σε χαλάσουνε χέρια και στόματα
μα εσύ το ‘χεις χρέος δικό σου
σα χρίσμα και βάρος που δόθηκε
χούφτες να κλέβουμε φως, απ’ το φως σου.

Ουράνιο τόξο μου άπιαστο
αγάπη μου γράμμα αδιάβαστο,
τριαντάφυλλο.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Της Άμμου

Πύργους, πυργάκια στεριώνει χάμω:
Nα, ο ιππόκαμπος και το δελφίνι.
Ενός χαμόγελου απόηχο αφήνει
κι ίχνη σταλιές, στην άμμο.

Γράφει ένα όνομα, ένα στιχάκι
πλάι στη θάλασσα, κει που νεράκι
το κύμα χύνεται μ’ ένα φιλάκι
κι απλώνει ολόξανθη, καινούργια άμμο.

Ξαναγεννιέται και παίζει και χαμογελάει,
δημιουργεί, συγκεντρώνεται, τρέχει.
Κορίτσι αξέχαστο γείρε κοντά μου
όλη τη νιότη σου δίνεις της άμμου.

Kοιτά το σύννεφο, μετά διαβάζει.
Ύστερα γεύεται απ’ το μπράτσο τ’ αλάτι.
Μια ηλιαχτίδα σκουπίζει απ’ το μάτι·
στης ματαιότητας ξαπλώνει, την άμμο.

Άπειρο, αέναο, θα ‘ρθει τ’ αγέρι
κι απ’ τα μαλλιά μας καθώς περάσει,
έργα και βήματα, θα τα χαλάσει
μ’ ένα ανεπαίσθητο, διάφανο χέρι.

Θα ‘ρθει απρόσκλητος χρόνος να κόψει
ό,τι έχουμε, έστω λίγο, δικό μας
μα η μνήμη -εφτάψυχη- μες τ’ όνειρό μας
της ευτυχίας πλάθει την όψη.

Ξαναγεννιέται και παίζει και χαμογελάει,
δημιουργεί, συγκεντρώνεται, τρέχει.
Κορίτσι αξέχαστο γείρε κοντά μου
όλη τη νιότη σου δίνεις της άμμου.

Πίσω ό,τι αφήνουμε, ένα κοχύλι.
Στ’ αυτί αν το φέρεις, σ’ ανέμων χείλη
ακούς τη θάλασσα -αχός θαλάμου-
και τα αιθέρια λόγια της άμμου.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Rumba

Έι παίξε μας μια πενιά
να ομορφύνει η ζωή
να λυθεί η καρδιά
και στον ώμο μου ακούμπα

Πες uno dos tres
πες απλά ό,τι θες
να γελάσει η ψυχή
να χορέψουμε rumba.

Ελλάδα, España, Cuba
τον κόσμο φέρνω όλο τούμπα
η ψυχή μου διψά
ο ήλιος χαμογελά
η καρδιά χτυπά rumba

Eρωτευμένοι για πάντα
κόμβοι διακόσιοι τριάντα
μονάχα με το μυαλό
περνάω τον ατλαντικό
και δεν κρατάω ούτε τσάντα

Έι παίξε μας μια πενιά
να ομορφύνει η ζωή
να λυθεί η καρδιά
και στον ώμο μου ακούμπα

Πες uno dos tres
πες απλά ό,τι θες
να γελάσει η ψυχή
να χορέψουμε rumba

Όσο η νύχτα κυλά
ψάχνουμε μια ηλιαχτίδα μέσα στη σκοτεινιά
ψυχή μου βάστα
γιατί όσο αντέχει η καρδιά
ψάχνουμε την αγάπη μες την απανθρωπιά.

Πέφτουμε κάτω χτυπάμε
μ’ ακόμα χαμογελάμε
παίρνουμε φόρα ξανά
με δυο μεγάλα φτερά
τον ήλιο κι ακολουθάμε

Είναι τυφλή κι οπιούχα
δε θέλει γνώση ούτε ρούχα
ξανά για να ερωτευτεί
για να κουνήσει τη γη
για να χορέψει τη ρούμπα

Η δική μου γενιά μοιάζει με τα πουλιά
που σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Πάντα σε κίνηση, άτλαντες, ποίηση
περνούν τις συμπληγάδες με σπασμένα φτερά.

Μες την έρημο του κόσμου ψάχνουμε νερό
στο στήθος μας χτυπά
ο πρώτος ήχος του σύμπαντος
πόθος άσβεστος χελιδόνια κι άλμπατρος
μ’ όνειρα φωτιά, μ’ ανοιχτή καρδιά

Όσο η νύχτα κυλά
ψάχνουμε μια ηλιαχτίδα μέσα στη σκοτεινιά
ψυχή μου βάστα
γιατί όσο αντέχει η καρδιά
ψάχνουμε την αγάπη μες την απανθρωπιά.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Αγάπη

Μέσα στην πιο μεγάλη νύχτα
λάμπει το πιο όμορφο αστέρι.
Έλα αγάπη στην καρδιά μου,
ρίξε τα δίχτυα.

Έλα από τύχη κι από κάρμα
μ’ ένα ταξί, μ’ ένα φέρυ,
πάντα τα προφανή μέρη
κρύβουν το θαύμα.

Μια στιγμή και μια αγκαλιά,
με τη σιωπή και μ’ ένα «Γεια!»

Κάνε τον ήλιο να λάμψει,
χόρεψε, ζήσε.
Έλα λίγο πιο κοντά,
μ’ αρέσεις όπως είσαι.

Σε γνωρίζω απ’ το γέλιο
κι απ’ το καρδιοχτύπι.
Θα σε γνωρίσω από την πρώτη ματιά,
σα να σε ξέρω από πάντα.

Ένα τρελό καλοκαίρι,
στην άμμο είχες γράψει
“…ώσπου ο ήλιος να πάψει”
μα ήρθε τ’ αγέρι.

Ακόμη κι αν ρίξει τ’ άνθη
η καρδιά σαν λουλούδι,
το αγαπημένο μου τραγούδι
λέει «η αγάπη θα ‘ρθει..»

Μια βραδιά με μια αγκαλιά
μ’ ένα φιλί και μ’ ένα “Γεια!”

Κάνε τον ήλιο να λάμψει,
χόρεψε, ζήσε.
Έλα λίγο πιο κοντά,
μ’ αρέσεις όπως είσαι.

Σε γνωρίζω απ’ το γέλιο
κι απ’ το καρδιοχτύπι.
Έλα αγάπη στην καρδιά,
κάνε το θαύμα.

Στέκεται εδώ μόνο για λίγο,
στα χέρια αφήνει τη γύρη
κι η πεταλούδα απ’ το ποτήρι
πετά προς τα πάνω.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Παλιά Καλοκαίρια

Τα παλιά τα καλοκαίρια
ήρθαν μέσα από τα βάθη
και τους έρωτες μας φέραν
με το άνθος και το αγκάθι·
και με το φιλί στο στόμα,
σ’ ένα αλλιώτικο ακρογιάλι
μας χαρίσαν τη γαλήνη
σαν κοχύλι, σαν κοράλλι.

Ξάφνου παίρνει το κοχύλι
για ν’ ακούσει τους ανέμους
και τη θάλασσα ν’ ακούσει
κι όλους τους αγαπημένους.
Εγώ κάνω προς τα πέρα
πως τα κύματα κοιτάω,
με μια αχνή φωνή σβησμένη
ψιθυρίζει «Σ’ αγαπάω..»

Καθώς άγρυπνος ξαπλώνεις
πάνω στ’ άγουρα τα στήθη,
σου διηγείται μες το αυτί σου
τη ζωή σα παραμύθι
και την παίρνει ξάφνου ο ύπνος
απαλά, πάνω που λέει
πως είναι ωραίο το καλοκαίρι
κι είναι τόσο ευτυχισμένη.

Μες τα χέρια σου είμαι ωραίος
κι έχω γράψει τ’ όνομά μου
σ’ ένα γράμμα που πηγαίνει
στα χείλη του πελάγου.
Σ’ έχω δει άραγε στ’ αλήθεια;
Σ’ έχω δει στα όνειρά μου;

Ύπνο αιθέριο κοιμάται
το σκυλί στα σκαλοπάτια.
Οι γονείς μας είναι νέοι,
τα μαλλιά μπαίνουν στα μάτια
κι είναι όμορφο το σπίτι
τα απογεύματα όπως μπαίνει
το αεράκι στο σαλόνι
και ο ήλιος στα δωμάτια.

Χαιρετώ τα καλοκαίρια
που σταθήκαμε για λίγο
στην παλιά φωτογραφία
με χαμόγελα από ήλιο,
με το νεανικό το σώμα
και το βλέμμα με τ’ αστέρια.
Τα παλιά τα καλοκαίρια
σα δικά μας και σαν ξένα.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Κομήτης Του Χάλεϋ

Σαν τον κομήτη του Χάλεϋ
μια φορά στα εβδομήντα χρόνια
χτυπάει μες το κεφάλι
κι εκρήγνυται η αγάπη σα βόμβα.

Σπάει η καρδιά, όμως χαλάλι,
δεν είχα δει πιο ωραία εικόνα..
Λύγισα κι είμαι στο χώμα,
δεν είμαι δα κι από ατσάλι..

Ταξίδεψα στην τροχιά σου,
είδα τον κόσμο ωραίο και τ’ άστρα
να λάμπουν μες τη ματιά σου·
βάδισα πάνω σε κύματα άσπρα.

Τώρα έχω μια τρύπια απόχη
να πιάνω φύρα, να πιάνω αέρα
όποτε βλέπω εκεί πέρα
έναν κομήτη να βουτά σα λόγχη

Στέκομαι για να πετάξω
με τα σπασμένα φτερά μου
μα δεν μπορώ να σε φτάσω..
Χτύπα με, λέω, άλλη μια στην καρδιά μου.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Σέριφος

Φύσα αεράκι να ξυπνήσουν τα κύματα
φύσα από μέσα μου ως τη θάλασσα πέρα
ώρες περίμενα κοιτάζοντας τα σύννεφα
σ’ αυτή την ερημιά περίμενα όλη μέρα

φύσα αεράκι όπως τότε στο κατάστρωμα
του πλοίου που ταξίδευε στη Σέριφο
χάθηκε πια των μαλλιών της τ’ άρωμα
απ’ τις παλάμες μου, θάφτηκε στην έρημο

Τι κι αν η λύπη στο στήθος μου ξυπνά
η ευτυχία ήσυχα στο πλάι μου κοιμάται
μοιάζει μ’ εκείνα τα χαρούμενα παιδιά
πάνω στα ποδήλατα -θυμάσαι;-

Φύσα αεράκι στη μικρή μου αυλή
κάνε των δέντρων τα κλαδάκια να λυγίσουν
μέσα στη νύχτα σ’ αυτή τη σιωπή
κάνε τα φύλλα τους ξανά να ψιθυρίσουν

μέσα μου φωλιάζει το φως
που χύνεται βαθιά στα όνειρά μου
φύσα αεράκι να σκορπίσει στο πέλαγο
η στάχτη που σκεπάζει την καρδιά μου

Τι κι αν η λύπη στο στήθος μου ξυπνά
η ευτυχία ήσυχα στο πλάι μου κοιμάται
μοιάζει μ’ εκείνα τα χαρούμενα παιδιά
πάνω στα ποδήλατα -θυμάσαι;-

Είναι οι ζωές μας λευκά πουλιά
που χορεύουν πάνω στα κύματα
γράφουν στο φως μια παράξενη τροχιά
έπειτα σβήνουν στον ορίζοντα

των βράχων που υψώνονται οι σπηλιές
στα σπλάχνα τους βαθύτερα με κλείνουν
ώσπου όλα τα χρώματα ένα να γίνουν
ώσπου να κλείσουν μια για πάντα οι πληγές

ελαφρύς ώσπου να πλέω στον αέρα φτερό
ώσπου να χωρέσω στων ματιών σου τις ανταύγειες
ώσπου τα μάτια σου να λάμπουν να δω
όπως ο ήλιος στα νερά που αγκαλιάζουν τις Κυκλάδες…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Ξημερώνει

Ξημερώνει ξανά
μ’ ένα παράξενο χρώμα
που χύνεται απ’ το σύμπαν μακριά
καθώς σβήνουν της πόλης τα φώτα

Ξημερώνει, μα αυτός
είναι ο πιο όμορφος ήλιος που χω δει

Ξημερώνει, θαρρείς
κάθε κόπος μας, κάθε δάκρυ
σηκώνει όλο το βάρος της γης
κι όλα σμίγουν μ’ αγάπη

Κι ενώ όλα όπως χθες
όμοια στέκονται εκεί έξω,
αυτό που τα αλλάζει, δες
είναι ο τρόπος που εγώ τα βλέπω

Ξημερώνει, μα αυτός
είναι ο πιο όμορφος ήλιος που χω δει
σα να πηγάζει από μέσα μου το φως
που απλώνεται στη Γή

κι απ’ το πουθενά
ανατέλλει μια καινούρια αρχή
ξαφνικά,
νιώθω πως όλα ν’ αλλάξουν μπορεί

Ξημερώνει ξανά
μα δύει μέσα μου ο φόβος κι η λύπη
μόνο ο χρόνος μας πηγαίνει μπροστά
μονάχα ο δρόμος την αλήθεια μας δείχνει

και στ’ ακριβά
θα οδηγήσει, τα αισθήματα, τα πρώτα
που θα φτάνει να κοιτάζω απλά
την ανατολή καθώς σβήνουν τα φώτα

Ξημερώνει, μα αυτός
είναι ο πιο όμορφος ήλιος που χω δει
σα να πηγάζει από μέσα μου το φως
που απλώνεται στη Γή

ας είναι τα νέα χαρούμενα σήμερα…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Σήμερα

Δε θυμάμαι πια
στ’ αλήθεια τι έζησα
μοιάζουν με όνειρο
με μακρινά πουλιά

Δεν ωφελεί
να τ’ αναζητώ
πίσω κι αν κοιτώ
δε γυρνάνε

μ’ αν το βλέμμα μου
σηκώσω θα τα δω
πάνω απ’ τη θάλασσα
μπροστά μου να πετάνε

Σήμερα νιώθω ελαφρύς
ένα κομμάτι γης
που αναπνέει
και διψάει

Σήμερα ο ήλιος είναι εδώ
σαν παιδική ζωγραφιά
χαμογελάει

Σήμερα απ ‘τον ουρανό
ξαφνικά εντός μου βουτάει!

Δεν ξέρω τι
θα σταθεί μπροστά
αύριο, το πρωί
τι θα φέρει

δεν ξέρω πως
μια μικρή καρδιά
θα πάψει πια
να υποφέρει

ούτε ξέρω πως
θα βρει τη γαλήνη
μα ίσως να ‘ναι αυτή
η μέρα εκείνη

Σήμερα ο ήλιος χαμογελάει!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Βόλτα Με Το Αμάξι

Η μικρή μου πόλη στην ομίχλη χάνεται…
Στο δρόμο περπατάνε σκιές,
οι αλήτες στους τοίχους ψεκάζουν μπογιές
κι η ίδια μέρα επαναλαμβάνεται.

Μα πίσω απ΄τα μαύρα γυαλιά που φοράνε,
αστράφτουν τα μάτια. Aνέμελα νιάτα…
Μοιάζει ο δρόμος μακρύς κι ο κόσμος μεγάλος,
στιγμές ευτυχίας δίχως νόημα και βάρος.

Κι εμένα
μια βόλτα μου φτάνει
μέχρι το λιμάνι,
ν’ ακούσω ξανά την κόρνα απ’ τα πλοία.
Μια βόλτα μου φτάνει ως την παραλία,

διαμάντια να δω ν’ αστράφτουν στα κύματα…
Tα μάτια να κλείσω στον ήλιο,
να χαθώ, να χαθώ, να χαθώ για λίγο
στα παράξενα σχήματα!

Η μικρή μου πόλη απ’ τον χάρτη χάνεται…
Την εγκατάλειψη θα δεις.
Τη λύπη της να πιάσεις μπορείς,
μα τ’ όνειρο ποτέ δεν πιάνεται…

Σ’ αυτή την πόλη ζούνε φαντάσματα.
Στα μπαρ διαβάζουν τ’ αθλητικά,
τσουγκράνε μπίρες ως τα χαράματα
στην υγειά των γιορτών που όλοι πίσω θα έρθουν ξανά.

Κι εμένα
μια βόλτα μου φτάνει
μέχρι το λιμάνι,
ν’ ακούσω ξανά την κόρνα απ’ τα πλοία.

Μια βόλτα μου φτάνει ως την παραλία,
διαμάντια να δω ν’ αστράφτουν στα κύματα…
Tα μάτια να κλείσω στον ήλιο,
να χαθώ, να χαθώ, να χαθώ για λίγο…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Χαρούμενες Μέρες

Οι χαρούμενες μέρες θα ‘ρθουν,
θα κυματίζουν στα καράβια οι σημαίες,
σαν μικρά παιδιά θα χαιρετούν
τις θλιμμένες που φεύγουνε μέρες.

Ένα μεσημέρι θα σταθούν
σαν ανοιξιάτικες κοπέλες
που το ψάθινο καπέλο τους φορούν
καθώς ξαπλώνουν πλαι σε ριγέ ομπρέλες.

Οι χαρούμενες μέρες θα ‘ρθουν
μα κι αν δεν έρθουν πια δε με πειράζει.
Όσο τις περιμένω, όρθιο με κρατούν
κι όταν τις ζήσω πια δε θα με νοιάζει…

Οι χαρούμενες μέρες θα ρθουν
σαν γλάροι γύρω απ’ το καράβι
ξαφνικά απ’ την άκρη της ακτής
θα δω το φως του στον ορίζοντα ν’ ανάβει

Οι χαρούμενες μέρες θα ‘ρθουν
μα κι αν δεν έρθουν πια δε με πειράζει.
Όσο τις περιμένω όρθιο με κρατούν
κι όταν τις ζήσω πια δε θα με νοιάζει…

Οι χαρούμενες μέρες θα ‘ρθουν
γλάροι που πετούν καθώς χαράζει
κι ενώ το πλοίο περιμένω της γραμμής
βλέπω το φως τους στον ορίζοντα ν’ ανάβει!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Τίποτα Πέρα Απ' Αυτό

Ξαφνικά μια μέρα
να βρω εσένα
μέσα στην πόλη
μια Κυριακή που θα ‘χουν έρθει όλοι
Ξαφνικά μια μέρα
να βρω εσένα εδώ

Βροχή από χρωματιστά κομφετί
να καλύπτει τους δρόμους
τα μαλλιά και τους ώμους
Ξαφνικά μια μέρα
να βρω εσένα εδώ

Θα’ θελα να ‘μαι μαζί σου όλη μέρα
χωρίς να με νοιάζει τι υπάρχει πιο πέρα
χωρίς να με νοιάζει τίποτα πέρα απ αυτό!

Ξαφνικά μια μέρα
όλοι οι φίλοι να χορέψουν μαζί
στην ίδια γιορτή
να χυθεί στον αέρα
όλη η ομορφιά
που μέσα μας έχει κρυφτεί

Ω ευτυχία
διάφανη κυρία
όμορφη μου πλάνη
χτύπα στο κεφάλι
λύσε μου τα χέρια
ρίξε μπρος μου πάλι
βροχή από αστέρια
βροχή από αστέρια!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Όταν Ήμασταν Παιδιά

Όταν ήμασταν παιδιά
ζωγραφίζαμε τον κόσμο
ένα σπίτι κι ένα δρόμο
που ‘βγαζε στην εξοχή

Σ’ εκείνη την αυλή
η ζωή ήταν παιχνίδι
που άφηνε στα γόνατα μας πρασινάδες
και χώμα στις παλάμες

Όταν ήμασταν παιδιά
φυσούσαμε τ’ αστέρια
και σβήναν σαν κεριά
λέγαμε πως κάποια μέρα
θα γίνουμε αστροναύτες
πρίγκιπες ή βασιλιάδες

Τώρα πια
ξυπνάμε σε μια πόλη σκυθρωπή
στο πουθενά
κι έχουμε ένα βασίλειο
από άμμο κι από ήλιο
όλα μάταια… όλα μάταια…

Όταν ήμασταν παιδιά
ζωγραφίζαμε στη θάλασσα καράβια
στον ουρανό πουλιά, χαρταετούς
κι όλους τους ανθρώπους χαμογελαστούς

Τώρα πια
ξυπνάμε σε μια πόλη σκυθρωπή
στο πουθενά
και μέσα απ ‘τη βαθιά σιωπή
περιμένουμε το τρένο
που σφυρίζει από μακριά

Όταν ήμασταν παιδιά
στεκόμασταν στις μύτες των ποδιών μας
να δούμε απ’ το παράθυρο το χιόνι
ωω ωω ωω!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Ένα Τρένο Που Σφυρίζει Από Τ' Άπειρο

Είναι ένα τρένο που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω στα όνειρά μου
θα έρθει πάλι έναν Αύγουστο
με τα γαλάζια του βελούδινα καθίσματα
και τα μεγάλα γυάλινα παράθυρα

από τις σκοτεινές στοές
θα βγει στις πράσινες κοιλάδες
κι απ’ των Τεμπών τα πλατάνια
θα πετάξει στα ουράνια

την ώρα κάποιος θα ρωτά
μα όχι, δεν είναι, δεν είναι αργά
κι αν οι γυναίκες έγειραν το σώμα τους
κι αν τα παιδιά βυθίστηκαν στον ύπνο τους
δε σταματά, δε σταματά, δε σταματά

Γιατί είναι το τρένο
που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω στα όνειρά μου
θα ‘ρθει πάλι έναν Αύγουστο

από τις σκοτεινές στοές
θα βγει στις πράσινες κοιλάδες
κι απ’ των Τεμπών τα πλατάνια
θα πετάξει στα ουράνια

Αυτό είναι το τρένο
που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω στα όνειρά μου
τ’ ακούω στα όνειρά μου
θα ‘ρθει πάλι έναν Αύγουστο
πάλι έναν Αύγουστο

Το τρένο που σφυρίζει από τ’ άπειρο
τ’ ακούω, τ’ ακούω στα όνειρα μου
τ’ ακούω στα όνειρα μου
Θα ‘ρθει πάλι έναν Αύγουστο
Το τρένο που σφυρίζει από τ’ άπειρο!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Στρατιώτης

Σιδερένιε στρατιώτη
σημαδεύεις όλη μέρα έναν ανίκητο εχθρό
πες μου εσύ που το ξέρεις
για πιο λόγο αξίζει να πολεμήσω κι εγώ

σιδερένιε στρατιώτη
με συνθήματα στο σώμα
από σπρέι και μπογιά
του συστήματος θύμα
κι όσων ωρύονται στο βήμα
με λόγια ιδανικά

κοίτα τι γίναν τα μεγάλα σου ιδανικά
γίναν δολάρια

Μαρμάρινη μητέρα
με το δάχτυλο δείχνεις στην ανατολή
πες μου αν άξιζε τόσος πόνος
πες μου αν κλείνει η πληγή

Παγωμένη γυναίκα
τι έχει αλλάξει, τι έχει κερδηθεί
ποια βροχή θα ξεπλύνει
το αθώο αίμα που ‘χει χυθεί

Παγωμένη γυναίκα
τρέχουν ξυπόλητα παιδιά
πίσω απ τα γεμάτα φορτηγά
και με τα χέρια απλωμένα
παρακαλάνε απελπισμένα

πότε θα ανοίξεις τη μεγάλη σου αγκαλιά
άνοιξε τώρα τη μεγάλη σου αγκαλιά
για τα παιδιά… τα παιδιά…

Ω! τι κρίμα όλα για το χρήμα
Αίμα για το χρήμα
για τα δολάρια…
Ω! τι κρίμα, όλα για το χρήμα
Αίμα για το χρήμα ω ω…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Στιγμές

Οι μητέρες αποχαιρετάνε
στο μέτωπο φιλώντας τα παιδιά τους
στ’ αυτί τους ψιθυρίζουν, τους μιλάνε
και στοργικά χαϊδεύουν τα μαλλιά τους

M’ ένα κόμπο στο λαιμό που να με πνίγει
του αντίο τινάζω το μαντήλι
όπως χωρίζουνε οι έρωτες κι οι φίλοι
μικρούλες μου στιγμές καλό ταξίδι

αντίο μικρά μου περιστέρια
σε ποιά κουρνιάσατε στα πέρατα φωλιά
κάποτε μες στα δικά μου χέρια
ένιωσα η καρδιά σας να χτυπά

μικρούλες μου στιγμές αγαπημένες
σας στρώνω κάθε βράδυ τα κρεβάτια
και το πρωί σας χαιρετάω με δάκρυα στα μάτια
αγάπες μου μεγάλες κι ερωμένες

μικρές στιγμές κι αν φύγατε μακριά
εντός μου αναρριχάστε κι απ’ τα μάτια
τον κόσμο πια κοιτάζω μ’ άλλα μάτια
γίνατε εσείς ο εαυτός μου ξαφνικά

αντίο μικρά μου περιστέρια
σε ποιά κουρνιάσατε στα πέρατα φωλιά
κάποτε μες στα δικά μου χέρια
ένιωσα η καρδιά σας να χτυπά

αντίο φωτεινά μου μεσημέρια
στον κήπο μου της άνοιξης ανθοί
το ξέρω πάλι η άνοιξη θα ‘ρθεί
μα το χαμένο μου καιρό πίσω να μου φέρει δε μπορεί

στιγμές, στη θάλασσα σταγόνες
σε μία στάλα σας χωράει η ζωή μου
τα χρώματα και όλες οι εικόνες
μικρή στιγμή ολότελα δική μου…

Σε μια στιγμή χωράνε τα πάντα,
χωράνε τα πάντα, χωράνε τα πάντα!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Δε Γυρίζεις Πια

Ανοίγουν πάλι τα λουλούδια στους κήπους
τα χελιδόνια γυρίζουν ξανά
μόνο εσύ δε γυρίζεις πια

Η άνοιξη τώρα γιορτάζει μπροστά μου
μα ένα σύννεφο έχω αγκαλιά
άκου γελούν τα παιδιά
μα η στοιχειωμένη δεν ανοίγει καρδιά μου

Συγχώρεσε με για όσα έκανα λάθη
είμαι ακόμα παιδάκι μικρό
συγχώρεσε με, τα πληρώνω κι εγώ
μα απ’ όσα έπαθα κάτι έχω μάθει

Εσύ που ξέρεις αληθινά ν’ αγαπάς
το χαμόγελό σου μη κρύβεις
κι αν εγώ να το δω είναι αργά

Ας είναι η καρδιά σου ανοιχτή κι ελαφριά
και γλυκός ο ύπνος σου να ‘ναι
εγώ ας κοιμάμαι στη δική μου ερημιά
και εσύ ας μη γυρίσεις πια

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Αστρικό Αερπλάνο

Έχεις στα μάτια μια ρωγμή
κι άπειρη λύπη απ ‘τη μεγάλη της ζωής σου καταιγίδα
όμως μια σπίθα παραμένει ζωντανή
και σημαδεύει τον αέρα σαν πυξίδα

ανοίγει στα όνειρά σου τ’ ασημένια του φτερά
ένα μεγάλο αστρικό αεροπλάνο
διασχίζει τον αέρα πέρα ως πέρα και μετά
γυρίζει πάλι πίσω στην καρδιά σου

κι όπως ξυπνάς έχουν όλα χαθεί
στα πόδια σου σκορπάνε σαν χαλίκια
όλα τ’ αστέρια που κυκλώνουνε τη γη

όπως ξυπνάς έχουν όλα χαθεί
τα γόνατά σου νιώθεις στα χαλίκια
τώρα πρέπει πάλι όρθιος να σταθείς

Νιώθεις πως έχεις πια χαθεί
όμως εσένα περιμένει η πόλη πέρα απ’ την ομίχλη
ο θησαυρός σου ίσως κρύβεται εκεί
το άστρο σου το δρόμο σου δείχνει

κι ανοίγει στα όνειρά σου πάλι τα φτερά
ένα μεγάλο αστρικό αεροπλάνο
την ατμόσφαιρα διασχίζει πέρα ως πέρα και μετά
πεθαίνει πίσω στην καρδιά σου

κι όπως ξυπνάς έχουν όλα χαθεί
στα πόδια σου σκορπάνε σαν χαλίκια
όλα τ’ αστέρια που κυκλώνουνε τη γη

όπως ξυπνάς έχουν όλα χαθεί
τα γόνατά σου νιώθεις στα χαλίκια
τώρα πρέπει πάλι όρθιος να σταθείς…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Το Σύμπαν Μέσα Μου

Η ζωή που έχω χάσει μια άλλη μου ‘χει χαρίσει
κι έτσι μέσα από τη στάχτη πάλι κάτι έχω κερδίσει
κι από το μηδέν θα φτιάξω έναν άρτιο χαρακτήρα
να ‘χει όνομα και σώμα, δορυφόρους και κρατήρα

Εδώ ο καθένας ζει στο δικό του χωροχρόνο
και με τα δικά του μάτια ατενίζει τον κόσμο
κι αν σε νοιάζομαι όπως πρώτα δε σημαίνει ότι σε νοιάζει
όταν νυχτώνει σε μια χώρα σε μιαν άλλη γη χαράζει

όμως αν συντονιστεί
το σύμπαν μέσα μου και γύρω
η καρδιά μου θα εκραγεί!
ό,τι έχω δει να σβήνει
τώρα πια μέσα μου ζει, μέσα μου ζει

Αν συντονιστεί
το σύμπαν μέσα μου και γύρω
η καρδιά μου θα εκραγεί
κι όλο το χρώμα πάλι μπρος μου θα χυθεί
θα χυθεί, θα χυθεί!

Χάρισέ μου μια στιγμή
κι εγώ θα τη θυμάμαι πάντα
ό,τι για σένα δεν αρκεί
για κάποιον άλλον είναι τα πάντα

Χάρισέ μου μια μέρα και εκείνη θα φωτίσει
όλη μου τη ζωή απ’ την ανατολή ως τη δύση
απ’ τη μεγάλη ανατολή, ως τη δύση

Αν συντονιστεί
το σύμπαν μέσα μου και γύρω
η καρδιά μου θα εκραγεί
ότι έχω δει να σβήνει τώρα πια μέσα μου ζει

Αν συντονιστεί
το σύμπαν μέσα μου και γύρω
η καρδιά μου θα εκραγεί
κι όλο το χρώμα πάλι μπρος μου θα χυθεί
θα χυθεί θα χυθεί!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Η Ελπίδα Δε Χάθηκε Ακόμη

Η λάμψη εκεί με τραβά
της πόλης που ανάβουν τα φώτα
μα όσο κι αν φύγω μακριά
πάντα θα ‘μαι “εδώ”, πάντα θα ‘ναι “τώρα”.

Γιατί, ξέρω
ο δρόμος δε βγάζει στη νύχτα,
στης άγνωστης πόλης τα σπίτια
δε βγάζει στη μέρα που θα ‘ρθει,
στα μέρη πάνω στο χάρτη.

Ο δρόμος μέσα μας βαθειά οδηγεί
ο δρόμος μέσα μας βαθειά οδηγεί
ο δρόμος

Η αγάπη δίνει το χρώμα στη γη
η αγάπη δίνει το χρώμα στη γη
ν’ αλλάξει ο κόσμος, από αγάπη μόνο μπορεί! ωωω!

Κι αν νιώθω πως χάθηκα πια,
η ελπίδα δε χάθηκε ακόμη.
Αφού ακόμα μπορείς και γελάς
σκόνη γίνονται όλοι μου οι φόβοι.

Ο δρόμος μέσα μας βαθειά οδηγεί
ο δρόμος μέσα μας βαθειά οδηγεί
ο δρόμος

Η αγάπη δίνει το χρώμα στη γη
η αγάπη δίνει το χρώμα στη γη
ν’ αλλάξει ο κόσμος, από αγάπη μόνο μπορεί! ωωω!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Τα Χιλιόμετρα

Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν
όλες των τρένων οι γραμμές
και των σπιτιών οι σειρές
η αγάπη μας τα εμπόδια νικά

Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν
ο ίδιος φυσάει αέρας
που φέρνει το τέλος της μέρας
και τα σύννεφα που σε πνίγουν σκορπά

Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν
τον ίδιο ήλιο κοιτάμε
ίδια πονάμε
και την ίδια κουβαλάμε πληγή

Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν
την ίδια δύση κοιτάμε
ίδια πονάμε
και τα βράδια ξενυχτάμε μαζί

Πως τα χιλιόμετρα να μας χωρίσουν
αν είναι οι καρδιές μας κοντά…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Ήταν Μόνο ένα Όνειρο

Τον παράδεισο όταν βρήκαμε, κανείς δεν είχε δει
δεν είχε δει το φράχτη να πηδάμε
μόνο η νύχτα εκεί μας είχε βρει
μες απ τα φύλλα τ’ άστρα να κοιτάμε

και τ’ ορκίζομαι ήταν αγάπη, αγάπη αληθινή
οι λύπες ήταν φύλλα μαδημένα
και τ’ ορκίζομαι μαζί φτιάξαμε την πιο ωραία μουσική
που ποτέ δεν άκουσε κανένας

Περπατούσαμε και φτάναμε στις άγριες κορφές
ξαπλώναμε στα απέραντα λιβάδια
διψούσαμε γι αγάπη, πίναμε απ’ όλους τους χυμούς
κρεμούσαμε στ’ αυτιά μας τα κεράσια

Γελούσαμε και παίζαμε, ωραία τη ζωή
αχόρταγα γευόμασταν θυμάμαι
και μπλέκαν οι ανάσες μας στον άγνωστο εκεί
παράδεισο που βρήκαμε μαζί

Μα τώρα ξέρω καλά, ήταν μόνο ένα όνειρο
ήταν μόνο ένα όνειρο, ήταν μόνο ένα όνειρο
ήταν μόνο ένα όνειρο…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Νεκρή Άνοιξη

Τα χελιδόνια γυρνούν
στέκονται στους φράχτες
πάνω από τις στάχτες
και τραγουδούν

τα χελιδόνια γυρνούν
ανοίγουν τα φτερά
στον γκρίζο ουρανό
στο ασημένιο φως

Κι εγώ θα μείνω
λίγο ακόμα εδώ
ν’ ακούσω το θλιμμένο
τραγούδι των πουλιών

Όπως και τότε..
κάτω από τα δέντρα,
στη πυκνή σκιά,
που άκουγα τα χαρούμενα
της άνοιξης πουλιά..

πόσο πόνο έφερε
πόση συμφορά
το χέρι του ανθρώπου
στη γη που είναι η πατρίδα μας
κι εμείς της γης παιδιά

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Μέσα Απ' Την Αγάπη Σου

Μέσα απ’ την αγάπη σου
τον εαυτό μου αγάπησα
στο πλάι σου ξεχάστηκα
έγινα παιδί ξανά

ένιωσα για μια φορά
πως κάποιος με χρειάζεται
στ’ αλήθεια πως με νοιάζεται
και μ’ αποζητά

μέσα απ’ την αγάπη σου
ένιωσα μοναδικός
άνθρωπος ξεχωριστός
και στα ξαφνικά

βγήκα από τον άδη μου
το βαθύ σκοτάδι μου
κι έτρεξα ξυπόλυτος
στην ακρογιαλιά

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Η Νύχτα

Η νύχτα είναι ωραία και γλυκιά
για τον καθένα αφήνει μια γωνιά να κουρνιάσει
για κείνον που την άκρη έχει βρει
για μένα που το δρόμο έχω χάσει

Η νύχτα είναι ωραία και γλυκιά
κι όλους σα πάπλωμα γλυκά θα μας σκεπάσει
τα βλέφαρά μας θα κλείσει απαλά
και τ’ άγρυπνα παιδιά της θ’ αγκαλιάσει

στη σκοτεινή της άγρια ματιά
η γη και κάθε πλάσμα ησυχάζει
μα από τη νύχτα που ‘χω μέσα μου
πιο σκοτεινή δεν είναι πια δε με τρομάζει

Στη νύχτα θα βρω παρηγοριά
όλες τις προσευχές μου θ’ ακούσει
θα μου χαϊδέψει στοργικά τα μαλλιά
και τα δάκρυά μου θα σκουπίσει

Η νύχτα είναι ωραία και γλυκιά
κι απόψε κάτω απ τη στάχτη
θ’ ανάψει πάλι τη σβησμένη φωτιά
και τα όνειρά μου ως τ’ αστέρια θα τινάξει

Η νύχτα είναι η αρχή,
η νύχτα είναι του κόσμου το τέλος.
Για την αγάπη, για κάθε ζωή
η νύχτα θανάσιμο βέλος…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης

Το Άσπρο Ακρογιάλι

Σαν πεθάνω, στον κόσμο
τίποτα δε θ’ αλλάξει
και κανείς δε θα γράψει
για το μικρό θάνατό μου.

Στις ειδήσεις θα λένε
για κλοπές κι αλητεία,
για πολέμους και βία
και γυναίκες θα κλαίνε.

Μα ο ήλιος θα λάμψει
να φαντάζει ωραία
η επίγεια θέα
και των άστρων η λάμψη.

Οι παρέες θα βγαίνουν
χαρές, γέλια οι φίλοι,
νέοι έρωτες τα χείλη
και τα μάτια θα δένουν.

Τα φύλλα θα τρέμουν
στου ανέμου το χάδι.
Μια πρωί, μία βράδυ
και οι μέρες μας φεύγουν

μα σαν πεθάνω όλες θα έρθουν
στη θλιμμένη γιορτή μου,
οι στιγμές κι οι δικοί μου
στο αυτί μου θ’ ανέβουν.

– Μαυροντυμένοι – “θυμάμαι
τότε που…” θα μου λένε,
θα ψιθυρίζουν, θα κλαίνε
μα εγώ δε θα κοιμάμαι.

Σαν πεθάνω απ’ την άλλη
άκρη θα βγω,
το χρυσό φως θα δω
και το άσπρο ακρογιάλι.

Κι όπως τώρα κοιτάζω
τα πουλιά στον αέρα,
σαν κι αυτά όταν πεθάνω
ίσως γίνω μια μέρα.

Ελαφρύς θα επιπλέω
στα πελάγη του κόσμου,
θα ‘ναι όλος δικός μου
ο ουρανός. Δε θα κλαίω

εκεί σαν χαιρετάω
τα καράβια που φύγαν,
δίχως να ξέρω από που ήρθαν,
χωρίς να ξέρω που πάω…

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Διασκευή: Δραμαμίνη

Παλιές Φωτογραφίες

Τις παλιές φωτογραφίες ξεφυλλίζω μία – μία.
Σχισμένα ασπρόμαυρα χωριά, τσαλακωμένες γειτονιές,
στην εξοχή ευτυχισμένες αγκαλιές,
στις παλιές φωτογραφίες κίτρινα τοπία.

Απ’ το χορτάρι ξεπηδάνε τα παιδιά,
οι φωνές τους στο βουβό μου φτάνουν σπίτι.
Με μαγεμένο μοιάζω τώρα δύτη,
στη θάλασσα του παρελθόντος που βουτά.

Απ ‘τις παλιές φωτογραφίες πια όλα γύρω έχουν αλλάξει.
τα χούγια μας μονάχα μείναν ίδια.
Οι εκδρομές τελείωσαν, οι βόλτες, τα ταξίδια.
Τα σώματα, τα σπίτια έχουν ρημάξει.

Απ’ τις παλιές φωτογραφίες μας κοιτάζουν φαντάσματα.
Με μάτια που αστράφτουν μας γελάνε.
Ξένες οι αγάπες μας πως μοιάζουν, τα πράγματα
κι οι χρυσαφένιες μέρες μας που πάνε…

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Γιαγιά

Γιαγιάκα μου σ’ είδα ξανά
μετά από τόσους μήνες.
Που ‘ναι τα χρόνια τα παλιά,
οι μέρες που ‘ναι κείνες

στα μάτια αν δεν είναι, στο μυαλό,
στο άγιο σου το δέρμα
που ήπιες τη γη, τον ουρανό,
τη θάλασσα ως το τέρμα…

Πάλι εκεί έξω τι κοιτάς
πέρα απ΄ το παραθύρι
κι όλο το βλέμμα σου κολλάς
στη γλάστρα, στο ποτήρι.

Που τρέχει ο τσακισμένος νους,
τώρα τι συλλογιέσαι
κι εμάς τις κόρες σου, τους γιούς,
τα εγγόνια σου απαρνιέσαι;

Γιαγιάκα μου, τι με κοιτάς…
δε με αναγνωρίζεις;
και μες στις λέξεις τις τρελές
τι λόγια μου ψελλίζεις;

Σε μια καρέκλα -σίδερο-
είσαι καθηλωμένη.
Το βλέμμα σου είναι ήμερο
το χέρι σου όλο τρέμει

σα να μας αποχαιρετάς
καθώς αστεία σου λέμε
και σα μωρό όταν μας γελάς
γελάμε, σα να κλαίμε…

Πέτα στον ουρανό ψηλά
και στα λιβάδια τρέξε,
νιώσε την αύρα στα μαλλιά
και με τον ήλιο παίξε!

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Έχω Μια Αγάπη

Κοιτώ πως παίζουν τα παιδιά
ξεχύθηκαν στη γειτονιά
Μέσα στα μάτια τους η αλήθεια
αυτή που έψαχνα

Μέσα από χιλιάδες πέρασα
βουρκωμένες θάλασσες, νερά
Έξω από την πόρτα σου έφτασα
μα ξέμεινα

Έχω μια αγάπη να θυμάμαι τα βράδια
λίγο προτού κοιμηθώ
ένα καράβι να γυρίζω λιμάνια
ίσως εκεί να σε βρω

Απ’ το μπαλκόνι μου ξανά
εύχομαι να ‘βγαζα φτερά
και να πετούσα ως τα χέρια που μου γνέφουνε
Μα όσα θέλω είναι πολλά
και όσα έχω είναι αρκετά
πόσο θα αντέξουμε

Στίχοι – Μουσική: Γιάννης Μιχαηλίδης

Τα Παράπονα Μιλούν

Τι να σου πω
πως πεθαίνω κάθε μέρα για να μπορέσω να ζω
πως κλαίω με τους στίχους από έναν άθλιο σκοπό…

Τις μέρες που περνώ σ’ ένα κελί που με πνίγει
και μαζεύω τα κομμάτια που τις νύχτες σκορπώ
μα όσο σκέφτομαι, σε σκέφτομαι, σε σκέφτομαι
κάποτε θα σ’ το πω

Τα παράπονα μιλούν και για σένα μου λένε
που με κάνεις να δακρύζω, κάποια μέρα θα σ’ το πω
μα μόλις έρχεσαι ξεχνώ, ξεχνώ τι να πω

Τι να σου πω
πως ξεχάστηκα για χρόνια μόνος και περιμένω
γιατί στο πλάι μου ελπίζω να ακουμπήσεις τελικά
να σωθώ

Στίχοι – Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Δωμάτιο

Το δωμάτιο αυτό
είναι χρόνια κλειστό
από φίλους δεν ξέρει
άλλον κανέναν δε θέλει
εδώ μέσα υπάρχω εγώ

Αναπνέει βαριά
δε γελάει συχνά
μόνο όταν ξεχνάει ήσυχα τραγουδάει
και τα κλάματα βάζει μετά

Είναι χρόνια αδειανό
έχει ένα κρεβάτι
ένα μικρό μπαλκονάκι
κι ένα τραπέζι φτηνό
να αράζω το πρωί
να διαβάζω ιστορίες
γι’ ανοιχτές παραλίες
για έναν κόσμο μακρινό

Στο δωμάτιο αυτό
πάντα πριν κοιμηθώ
ακούω γέλια, παρέες
που γιορτάζουν τις μέρες
έναν όροφο πάνω από `δω

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Αφήνω Τα Παράθυρα Ανοιχτά

Παράξενη ανάμνηση αυτή η γειτονιά
στον ήλιο της ξεχάστηκα
απογεύματα ζεστά
φωνές και γέλια στα μπαλκόνια

Ποιος κόσμος τα όνειρα της να χωρέσει
κι ο χρόνος σαν ποδήλατο περνά
από τα μάτια μου μπροστά

Κι αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά
έτσι χορεύουνε στον άνεμο οι κουρτίνες
βιβλία σχολικά που γίνανε σαΐτες
πετάνε τα παιδιά

Αυτή είναι η ζωή
φεύγει όπως εκείνο το κορίτσι ένα πρωί
με τα πάνινα παπούτσια
τα παράξενα της ρούχα
χάνεται για πάντα στη στροφή

Αυτή είναι η ζωή
το τίποτα και το άπειρο μαζί
περνάνε από τα μάτια μου μπροστά
αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά

Στίχοι – Μουσική: Γιάννης Μιχαηλίδης

Κύματα

Το καλοκαίρι έχει περάσει πια
μόνο η μνήμη το φέρνει κοντά
η μυρωδιά απ’ τα λουλούδια στο βάζο
τα γυαλιά το χειμώνα όταν βάζω
κι η φωτιά

σ’ έχασα, σ’ έχασα, σ’ έχασα

Μα όταν κλείνω τα μάτια μου
ακούω τα κύματα
εσύ είσαι πλάι μου
και σκορπάνε τα σύννεφα

Μια φορά σε συνάντησα εδώ
κάτω από έναν άλλο ουρανό
τώρα η θάλασσα γκρίζα σα στάχτη
κι άλλο πλοίο στο λιμάνι δε θα ‘ρθει,
ξανά.

Στίχοι – Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Τα Αντίο Σου

Όλη μου η ζωή σα σύννεφο περνά
εσύ μου λείπεις και να ‘ρθεις θέλω ξανά
να με κοιτάξεις μες τα μάτια

Θέλω να ‘ρθείς και να μου λύσεις τα μυστήρια σου μάγια
αυτά που έκανες μια μέρα ξαφνικά
και όλα τα αντίο σου σε φέρνουν πιο κοντά

Να ‘ξερα τι λες τις μέρες που μου λείπεις
να ‘ξερα πόσο μ’ αγαπάς και αν το κρύβεις
να ‘ξερα πόσο μ’ αγαπάς καρδιά μου

Θέλω να ‘ρθείς και να μου λύσεις τα μυστήρια σου μάγια
αυτά που έκανες μια μέρα ξαφνικά
και όλα τα αντίο σου σε φέρνουν πιο κοντά

Όλη μου η ζωή σα σύννεφο περνά
εσύ μου λείπεις και να ‘ρθεις θέλω ξανά

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Τόσα Χρόνια Κάνω Κύκλους

Πότε θα σταματήσουνε να τρέχουνε ποτάμια
από τα μάτια σου δάκρυα
πότε θα στεγνώσουνε οι λίμνες
των γκρίζων σου στιγμών
πότε θα στρέψουνε οι θάλασσες της λύπης, των καημών;

Κοιτάζω αυτή να στέκεται θλιμμένη, σκοτεινή
όπως η γη σου περιμένει τη βροχή

Μου λέει εγώ τόσα χρόνια κάνω κύκλους κάπου εδώ
τόσα χρόνια περιμένω να σε δω
και ρωτάω τον καιρό…

Πότε θα σταματήσουνε να τρέχουνε ποτάμια
από τα μάτια μου δάκρυα
πότε θα στεγνώσουνε οι λίμνες
των γκρίζων μου στιγμών
πότε θα στερέψουνε οι θάλασσες της λύπης, των καημών;

Κοιτάζω αυτή να στέκεται θλιμμένη, σκοτεινή
όπως η γη που περιμένει τη βροχή

Της λέω εγώ τόσα χρόνια κάνω κύκλους κάπου εδώ
τόσα χρόνια περιμένω να σε δω
και ρωτάω τον καιρό…

Πάει καιρός και έγιναν τα πράγματα αλλιώς
τρέχει σε κήπους ανθισμένων λουλουδιών
κι εγώ στις θάλασσες της θλίψης, των καημών

Στίχοι – Μουσική: Γιάννης Μιχαηλίδης

Στην Άκρη Του Κόσμου

Μέσα στη νύχτα ανάβει η πόλη αυτή
χιλιάδες φώτα
τη ζωή μου κρατά στην αγκαλιά της
σα νεκρό παιδί
μα εγώ θυμάμαι ακόμα
τις όμορφες μέρες μ’ ένα έντονο χρώμα

Περπατάμε μαζί ένα ήσυχο βράδυ
μιλάμε για ώρες μέχρι που χαράζει
με τον πρώτο αέρα σβήνουν τα χνάρια
έτσι χανόμαστε πάντα

Τώρα η αγάπη μ’ έχει αφήσει εδώ
στην άκρη του κόσμου
στο τελευταίο στενό
να κοιτάζω από μια χαραμάδα
ένα δρόμο ανοιχτό

Όλα είναι πια μια γλυκιά ανάμνηση
αρώματα εποχές από μια άλλη διάσταση
το πρόσωπό σου, οι φίλοι, τα λόγια
γίναν στα μάτια μου νερά
που κρατάνε ακόμα

Στίχοι – Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Πόσο Άλλαξα

Όταν ανοίγω αυτή τη πόρτα που κρατώ κλειστή
μυρίζω ακόμα τη μπογιά απ’ τους τοίχους
και ζωντανεύουν οι αναμνήσεις σαν κοιτάζω εκεί
φωτογραφίες κρεμασμένες ή στίχους

Σαν σκοτεινιάσει ανάβω πάλι εκείνο το φως
όλα υπάρχουν όπως τότε πριν φύγεις
εσύ που μου ‘μαθες να τρέχω να γελάω σα παιδί
γιατί δε μου ‘πες πως να ζω όταν λείπεις;

Δες πόσο άλλαξα, δες
είναι οι μέρες σιωπές, σαν σελίδες λευκές, πόσο άλλαξες
θυμάμαι να μου λες
μη φοβηθείς τον καιρό
θα είμαι δίπλα σου εγώ
πόσο άλλαξα δες, πόσο άλλαξα

Θυμάμαι ακόμα τον αέρα στα δικά της μαλλιά
μη τα μπερδέψει ο νοτιάς τα κρατούσε
πάνω σε βράχο είχε καθίσει να κοιτά μακριά
«είναι ωραία στα ανοιχτά»

Κι εγώ χειμώνες καλοκαίρια μένω μόνος εδώ
να τραγουδάω ότι δήθεν υπάρχεις
ότι μια μέρα θα γευτώ το παραμύθι αυτό
που λέει κάποτε κοντά μου θα ‘ρθεις

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Δρόμος

Κοιτώ πως παίζουν τα παιδιά
ξεχύθηκαν στη γειτονιά
Μέσα στα μάτια τους η αλήθεια
αυτή που έψαχνα

Μέσα από χιλιάδες πέρασα
βουρκωμένες θάλασσες, νερά
Έξω από την πόρτα σου έφτασα
μα ξέμεινα

Έχω μια αγάπη να θυμάμαι τα βράδια
λίγο προτού κοιμηθώ
ένα καράβι να γυρίζω λιμάνια
ίσως εκεί να σε βρω

Απ’ το μπαλκόνι μου ξανά
εύχομαι να ‘βγαζα φτερά
και να πετούσα ως τα χέρια που μου γνέφουνε
Μα όσα θέλω είναι πολλά
και όσα έχω είναι αρκετά
πόσο θα αντέξουμε

Στίχοι – Μουσική: Γιάννης Μιχαηλίδης

Ταξίδι Πλάι Στο Παράθυρο

Ταξίδια, έκανα ταξίδια
πλάι στο παράθυρο κοιμήθηκα
αν μ’ έχεις λίγο στο μυαλό σου
τότε έχω βρει το σπίτι που ονειρεύτηκα

Η αγάπη, τι είναι η αγάπη
την πόρτα όταν γύρισα που μου άνοιξε η αλήθεια
ποια είναι η αλήθεια
λουλούδι ένα βράδυ που ζωγράφισες

Γράφω πάνω στο γυαλί
που ‘χει θολώσει από ζεστή αναπνοή
τ’ όνομά σου, τ’ όνομά σου

Ταξίδια, έκανα ταξίδια
πλάι στην αγάπη μου κοιμήθηκα
αν μ’ έχεις λίγο στο μυαλό σου
τότε έχω βρει το σπίτι που ονειρεύτηκα

Η αγάπη, τι είναι η αγάπη;
Την πόρτα όταν γύρισα που μου άνοιξε
η αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια;
λουλούδι ένα βράδυ που ζωγράφισες.

Στίχοι: Γιάννης Μιχαηλίδης
Μουσική: Χάρης Μιχαηλίδης

Share:
Dramamini Official Web Site. Designed by John Michailidis