Στίχοι

Καμιά σκιά στην καρδιά
κανένα βάρος του νου
μόνο μια θέα πλατιά
μόνο το μπλε του ουρανού
κι ούτε ένα σύννεφο.

Είναι το νόημα σαφές
είναι η αλήθεια σαν φως
κι είναι αλήθεια σαφώς
πως δε φοβάται αστραπές
ο καθαρός ουρανός.

Όλη η νύχτα του χθες
και η χαρά όλη, που λες
σκόρπισαν κι ούτε ίχνος δες
από ένα σύννεφο.

Σ’ ένα χωράφι προχώρησα
μακρυά απ’ της λύπης τη χίμαιρα
τον εαυτό μου συγχώρεσα
κι ούτε ένα σύννεφο σήμερα.

Ψηλώνει μέσα στο στήθος μου
ο ήλιος της όχθης αντίπερα
όλα αυτά που δε γίναμε
κι όσα αφήσαμε για ύστερα.

Δες τα πελώρια μάτια τους
ανθίζουν σαν ηλιοτρόπια
κοιτάνε μέσα απ’ τα χέρια τους
σα να κρατούν τηλεσκόπια.

Ήρθε ο καιρός που λες σήμερα
να σηκωθώ απ’ το σώμα μου
να χαιρετήσω τον άγνωστο
που στέκει στην πολυθρόνα μου.

Σ’ ένα χωράφι προχώρησα
μακρυά απ’ του φόβου τη χίμαιρα,
τον εαυτό μου συγχώρεσα
κι ούτε ένα σύννεφο,
ούτε ένα σύννεφο,
ούτε ένα σύννεφο σήμερα.

Πύργους, πυργάκια στεριώνει χάμω:
Nα, ο ιππόκαμπος και το δελφίνι.
Ενός χαμόγελου απόηχο αφήνει
κι ίχνη σταλιές, στην άμμο.

Γράφει ένα όνομα, ένα στιχάκι
πλάι στη θάλασσα, κει που νεράκι
το κύμα χύνεται μ’ ένα φιλάκι
κι απλώνει ολόξανθη, καινούργια άμμο.

Ξαναγεννιέται και παίζει και χαμογελάει,
δημιουργεί, συγκεντρώνεται, τρέχει.
Κορίτσι αξέχαστο γείρε κοντά μου
όλη τη νιότη σου δίνεις της άμμου.

Kοιτά το σύννεφο, μετά διαβάζει.
Ύστερα γεύεται απ’ το μπράτσο τ’ αλάτι.
Μια ηλιαχτίδα σκουπίζει απ’ το μάτι·
στης ματαιότητας ξαπλώνει, την άμμο.

Άπειρο, αέναο, θα ‘ρθει τ’ αγέρι
κι απ’ τα μαλλιά μας καθώς περάσει,
έργα και βήματα, θα τα χαλάσει
μ’ ένα ανεπαίσθητο, διάφανο χέρι.

Θα ‘ρθει απρόσκλητος χρόνος να κόψει
ό,τι έχουμε, έστω λίγο, δικό μας
μα η μνήμη -εφτάψυχη- μες τ’ όνειρό μας
της ευτυχίας πλάθει την όψη.

Ξαναγεννιέται και παίζει και χαμογελάει,
δημιουργεί, συγκεντρώνεται, τρέχει.
Κορίτσι αξέχαστο γείρε κοντά μου
όλη τη νιότη σου δίνεις της άμμου.

Πίσω ό,τι αφήνουμε, ένα κοχύλι.
Στ’ αυτί αν το φέρεις, σ’ ανέμων χείλη
ακούς τη θάλασσα -αχός θαλάμου-
και τα αιθέρια λόγια της άμμου.

Έι παίξε μας μια πενιά
να ομορφύνει η ζωή
να λυθεί η καρδιά
και στον ώμο μου ακούμπα

Πες uno dos tres
πες απλά ό,τι θες
να γελάσει η ψυχή
να χορέψουμε rumba.

Ελλάδα, España, Cuba
τον κόσμο φέρνω όλο τούμπα
η ψυχή μου διψά
ο ήλιος χαμογελά
η καρδιά χτυπά rumba

Eρωτευμένοι για πάντα
κόμβοι διακόσιοι τριάντα
μονάχα με το μυαλό
περνάω τον ατλαντικό
και δεν κρατάω ούτε τσάντα

Έι παίξε μας μια πενιά
να ομορφύνει η ζωή
να λυθεί η καρδιά
και στον ώμο μου ακούμπα

Πες uno dos tres
πες απλά ό,τι θες
να γελάσει η ψυχή
να χορέψουμε rumba

Όσο η νύχτα κυλά
ψάχνουμε μια ηλιαχτίδα μέσα στη σκοτεινιά
ψυχή μου βάστα
γιατί όσο αντέχει η καρδιά
ψάχνουμε την αγάπη μες την απανθρωπιά.

Πέφτουμε κάτω χτυπάμε
μ’ ακόμα χαμογελάμε
παίρνουμε φόρα ξανά
με δυο μεγάλα φτερά
τον ήλιο κι ακολουθάμε

Είναι τυφλή κι οπιούχα
δε θέλει γνώση ούτε ρούχα
ξανά για να ερωτευτεί
για να κουνήσει τη γη
για να χορέψει τη ρούμπα

Η δική μου γενιά μοιάζει με τα πουλιά
που σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Πάντα σε κίνηση, άτλαντες, ποίηση
περνούν τις συμπληγάδες με σπασμένα φτερά.

Μες την έρημο του κόσμου ψάχνουμε νερό
στο στήθος μας χτυπά
ο πρώτος ήχος του σύμπαντος
πόθος άσβεστος χελιδόνια κι άλμπατρος
μ’ όνειρα φωτιά, μ’ ανοιχτή καρδιά

Όσο η νύχτα κυλά
ψάχνουμε μια ηλιαχτίδα μέσα στη σκοτεινιά
ψυχή μου βάστα
γιατί όσο αντέχει η καρδιά
ψάχνουμε την αγάπη μες την απανθρωπιά.

Μέσα στην πιο μεγάλη νύχτα
λάμπει το πιο όμορφο αστέρι.
Έλα αγάπη στην καρδιά μου,
ρίξε τα δίχτυα.

Έλα από τύχη κι από κάρμα
μ’ ένα ταξί, μ’ ένα φέρυ,
πάντα τα προφανή μέρη
κρύβουν το θαύμα.

Μια στιγμή και μια αγκαλιά,
με τη σιωπή και μ’ ένα «Γεια!»

Κάνε τον ήλιο να λάμψει,
χόρεψε, ζήσε.
Έλα λίγο πιο κοντά,
μ’ αρέσεις όπως είσαι.

Σε γνωρίζω απ’ το γέλιο
κι απ’ το καρδιοχτύπι.
Θα σε γνωρίσω από την πρώτη ματιά,
σα να σε ξέρω από πάντα.

Ένα τρελό καλοκαίρι,
στην άμμο είχες γράψει
“…ώσπου ο ήλιος να πάψει”
μα ήρθε τ’ αγέρι.

Ακόμη κι αν ρίξει τ’ άνθη
η καρδιά σαν λουλούδι,
το αγαπημένο μου τραγούδι
λέει «η αγάπη θα ‘ρθει..»

Μια βραδιά με μια αγκαλιά
μ’ ένα φιλί και μ’ ένα “Γεια!”

Κάνε τον ήλιο να λάμψει,
χόρεψε, ζήσε.
Έλα λίγο πιο κοντά,
μ’ αρέσεις όπως είσαι.

Σε γνωρίζω απ’ το γέλιο
κι απ’ το καρδιοχτύπι.
Έλα αγάπη στην καρδιά,
κάνε το θαύμα.

Στέκεται εδώ μόνο για λίγο,
στα χέρια αφήνει τη γύρη
κι η πεταλούδα απ’ το ποτήρι
πετά προς τα πάνω.

Τα παλιά τα καλοκαίρια
ήρθαν μέσα από τα βάθη
και τους έρωτες μας φέραν
με το άνθος και το αγκάθι·
και με το φιλί στο στόμα,
σ’ ένα αλλιώτικο ακρογιάλι
μας χαρίσαν τη γαλήνη
σαν κοχύλι, σαν κοράλλι.

Ξάφνου παίρνει το κοχύλι
για ν’ ακούσει τους ανέμους
και τη θάλασσα ν’ ακούσει
κι όλους τους αγαπημένους.
Εγώ κάνω προς τα πέρα
πως τα κύματα κοιτάω,
με μια αχνή φωνή σβησμένη
ψιθυρίζει «Σ’ αγαπάω..»

Καθώς άγρυπνος ξαπλώνεις
πάνω στ’ άγουρα τα στήθη,
σου διηγείται μες το αυτί σου
τη ζωή σα παραμύθι
και την παίρνει ξάφνου ο ύπνος
απαλά, πάνω που λέει
πως είναι ωραίο το καλοκαίρι
κι είναι τόσο ευτυχισμένη.

Μες τα χέρια σου είμαι ωραίος
κι έχω γράψει τ’ όνομά μου
σ’ ένα γράμμα που πηγαίνει
στα χείλη του πελάγου.
Σ’ έχω δει άραγε στ’ αλήθεια;
Σ’ έχω δει στα όνειρά μου;

Ύπνο αιθέριο κοιμάται
το σκυλί στα σκαλοπάτια.
Οι γονείς μας είναι νέοι,
τα μαλλιά μπαίνουν στα μάτια
κι είναι όμορφο το σπίτι
τα απογεύματα όπως μπαίνει
το αεράκι στο σαλόνι
και ο ήλιος στα δωμάτια.

Χαιρετώ τα καλοκαίρια
που σταθήκαμε για λίγο
στην παλιά φωτογραφία
με χαμόγελα από ήλιο,
με το νεανικό το σώμα
και το βλέμμα με τ’ αστέρια.
Τα παλιά τα καλοκαίρια
σα δικά μας και σαν ξένα.

Κοιτώ πως παίζουν τα παιδιά
ξεχύθηκαν στη γειτονιά
Μέσα στα μάτια τους η αλήθεια
αυτή που έψαχνα

Μέσα από χιλιάδες πέρασα
βουρκωμένες θάλασσες, νερά
Έξω από την πόρτα σου έφτασα
μα ξέμεινα

Έχω μια αγάπη να θυμάμαι τα βράδια
λίγο προτού κοιμηθώ
ένα καράβι να γυρίζω λιμάνια
ίσως εκεί να σε βρω

Απ’ το μπαλκόνι μου ξανά
εύχομαι να ‘βγαζα φτερά
και να πετούσα ως τα χέρια που μου γνέφουνε
Μα όσα θέλω είναι πολλά
και όσα έχω είναι αρκετά
πόσο θα αντέξουμε

Τι να σου πω
πως πεθαίνω κάθε μέρα για να μπορέσω να ζω
πως κλαίω με τους στίχους από έναν άθλιο σκοπό…

Τις μέρες που περνώ σ’ ένα κελί που με πνίγει
και μαζεύω τα κομμάτια που τις νύχτες σκορπώ
μα όσο σκέφτομαι, σε σκέφτομαι, σε σκέφτομαι
κάποτε θα σ’ το πω

Τα παράπονα μιλούν και για σένα μου λένε
που με κάνεις να δακρύζω, κάποια μέρα θα σ’ το πω
μα μόλις έρχεσαι ξεχνώ, ξεχνώ τι να πω

Τι να σου πω
πως ξεχάστηκα για χρόνια μόνος και περιμένω
γιατί στο πλάι μου ελπίζω να ακουμπήσεις τελικά
να σωθώ